Omdat wij nog zo'n 25 dagen mogen wachten op ons volgend vertrek naar Florida, en wij zorgeloos zijn op het gebied van accomodatie, attractieparken en auto omdat alles al geregeld is, heb ik nog wat tijd om even terug te denken aan de goede oude tijd.
Tegenwoordig gaat het over villa's, al dan niet voorzien van hot tub en heated swimming pool, townhouses en condominiums als of het niets kost. In een van de eerste vakantiereisjes die ik met mijn ouders, broertje, zusje en opa maakte, trokken wij naar de Veluwe. Aan de Krimweg in Hoenderloo hadden 'wij' (nou ja 'zij' natuurlijk) een tenthuisje gehuurd bij de familie Hooghiemstra op vakantiepark "de Woeste Hoogte". Het tenthuisje bestond uit een vlonder met daarover een stuk zeildoek. 't Was een soort marktkraam. Wij sliepen in een 'bovenmekaarbed', wat we tegenwoordig een stapelbed zouden noemen. Niks 'ensuite bathroom' maar wassen aan de buitenkraan en plassen in de gezamenlijke toiletten. Het woord accomodatie was vast nog niet eens uitgevonden.
We verplaatsten ons per gehuurde 'ammekaarfiets', wat we tegenwoordig een tandem zouden noemen. Kinderen in een stoeltje, één aan het stuur en één achterop bij Pa en Ma en karren maar. Opa d'r achteraan op z'n damesfiets met lage instap en het oudste kleinkind achterop. De fietspaden waren maar smal, dus de karavaan fietste achter elkaar. Dat gaf opa mooi de gelegenheid om, wanneer er aan de overkant van de weg een groepje fietsende jonge meiden in korte broek passeerde, de blik even af te laten dwalen. Net iets te lang, waardoor hij de macht over het stuur verloor en met kleinzoon en al in de greppel verdween. Het hoge gras brak onze val en ook dit vakantieavontuur liep weer goed af.
Of we liepen de Krimweg af, een onverharde weg waar stukken zand werden afgewisseld met gravel. Aan het einde van de weg was er een uitspanning met een glijbaan, een paar schommels en een kanovijver. Daar maakten we voor het eerst van ons leven kennis met een Donald Duck hobbelbeest, voor die tijd een wereldattractie. Wij keken onze ogen uit en genoten met volle teugen. Ik gok dat je er een stuiver in moest mikken om het ding aan het hobbelen te krijgen. Klein broertje was de gelukkige die er op mocht, mijn zus en ik waren immers al met vader in de kano geweest. Tevreden liepen we na afloop van ons bezoek aan dit 'attractiepark' de hele Krimweg weg af om in ons tenthuisje moe maar voldaan in slaap te vallen om over Donald Duck te dromen.....
Begin zestiger jaren kochten 'we' een auto. Nou ja, een Kever met een brilletje, die ouder was dan de drie kinderen bij elkaar. Starten deed je, heel modern, met een drukknop. Het gaspedaal was een ijzeren staafje met een wieltje dat onder je voet doorgleed en om te kunnen schakelen moest je volgens mijn vader, die overal verstand van had, dubbel klutsen......De Kever had, achter de achterbank, een soort kattenbakje wat goed van pas kwam, want er was inmiddels nog een zusje bij gekomen. Op een dag mochten de drie oudste kinderen naar het natuurzwembad de Branding in Otterloo. Een natuurzwembad hield in dat het water steenkoud was. Verder leefde er van alles in wat wij in het Zwembad Zuiderpark niet hadden, zodat wij, kotsend bij elke groene sliert die aan je lichaam kleefde, het bad uitrenden. Ouders en klein zusje reden in de Kever naar het dorpsplein, alwaar een gelegenheid was om koffie te drinken. Vader draaide de Kever geroutineerd het parkeerterreintje op en remde net iets te sportief. Dit was teveel gevraagd van de dunne bodem van de Kever. De stoel an moeders kant scheurde faliekant af, een ruim stuk bodemplaat met zich meesleurend zodat je, van binnenuit de Kever, een riant uitzicht op het grind van de parkeerplaats had.
Eén ding was zeker, moeder kon niet met de kleine in de kattenbak van de Kever, dus er moest een andere oplossing worden bedacht. De smid aan het dorpsplein laste een stevig plaat op de bodem van de Kever, waarna hij de rails van de stoel hier weer vakkundig op bevestigde. Hoeveel de reparatiekosten bedroegen, vermeld het verhaal niet, maar ik kan me niet herinneren dat we daarna nog naar enig ander attractiepark of zembad zijn geweest. Of, toch... we zijn nog eens naar Donald Duck gaan kijken! En de Kever? Die heeft, met dank aan de dorpssmid, nog jaren dienst gedaan. Wat we tegenwoordig 'levensgevaarlijk' zouden noemen.......
Florida 2009 lonkt. Wij sluiten de oude doos, richten de blik vooruit en zijn benieuwd wat wij, in de aanloop naar deze vakantie en straks als we vertrokken zijn, voor vermeldenswaardige zaken zullen meemaken. Wij kunnen niet wachten, maar zullen wel moeten! Een schrale troost is dat een heel contingent Florida- en Orlandoforummers de komende dagen vertrekt. Vanuit West-Brabant wensen wij hen een goede reis en een fijn verblijf. Velen van hen hebben beloofd hun belevenissen in een live-verslag vast te leggen. Daar klampen wij ons dus maar aan vast de komende dagen.
Tegenwoordig gaat het over villa's, al dan niet voorzien van hot tub en heated swimming pool, townhouses en condominiums als of het niets kost. In een van de eerste vakantiereisjes die ik met mijn ouders, broertje, zusje en opa maakte, trokken wij naar de Veluwe. Aan de Krimweg in Hoenderloo hadden 'wij' (nou ja 'zij' natuurlijk) een tenthuisje gehuurd bij de familie Hooghiemstra op vakantiepark "de Woeste Hoogte". Het tenthuisje bestond uit een vlonder met daarover een stuk zeildoek. 't Was een soort marktkraam. Wij sliepen in een 'bovenmekaarbed', wat we tegenwoordig een stapelbed zouden noemen. Niks 'ensuite bathroom' maar wassen aan de buitenkraan en plassen in de gezamenlijke toiletten. Het woord accomodatie was vast nog niet eens uitgevonden.
We verplaatsten ons per gehuurde 'ammekaarfiets', wat we tegenwoordig een tandem zouden noemen. Kinderen in een stoeltje, één aan het stuur en één achterop bij Pa en Ma en karren maar. Opa d'r achteraan op z'n damesfiets met lage instap en het oudste kleinkind achterop. De fietspaden waren maar smal, dus de karavaan fietste achter elkaar. Dat gaf opa mooi de gelegenheid om, wanneer er aan de overkant van de weg een groepje fietsende jonge meiden in korte broek passeerde, de blik even af te laten dwalen. Net iets te lang, waardoor hij de macht over het stuur verloor en met kleinzoon en al in de greppel verdween. Het hoge gras brak onze val en ook dit vakantieavontuur liep weer goed af.
Of we liepen de Krimweg af, een onverharde weg waar stukken zand werden afgewisseld met gravel. Aan het einde van de weg was er een uitspanning met een glijbaan, een paar schommels en een kanovijver. Daar maakten we voor het eerst van ons leven kennis met een Donald Duck hobbelbeest, voor die tijd een wereldattractie. Wij keken onze ogen uit en genoten met volle teugen. Ik gok dat je er een stuiver in moest mikken om het ding aan het hobbelen te krijgen. Klein broertje was de gelukkige die er op mocht, mijn zus en ik waren immers al met vader in de kano geweest. Tevreden liepen we na afloop van ons bezoek aan dit 'attractiepark' de hele Krimweg weg af om in ons tenthuisje moe maar voldaan in slaap te vallen om over Donald Duck te dromen.....
Begin zestiger jaren kochten 'we' een auto. Nou ja, een Kever met een brilletje, die ouder was dan de drie kinderen bij elkaar. Starten deed je, heel modern, met een drukknop. Het gaspedaal was een ijzeren staafje met een wieltje dat onder je voet doorgleed en om te kunnen schakelen moest je volgens mijn vader, die overal verstand van had, dubbel klutsen......De Kever had, achter de achterbank, een soort kattenbakje wat goed van pas kwam, want er was inmiddels nog een zusje bij gekomen. Op een dag mochten de drie oudste kinderen naar het natuurzwembad de Branding in Otterloo. Een natuurzwembad hield in dat het water steenkoud was. Verder leefde er van alles in wat wij in het Zwembad Zuiderpark niet hadden, zodat wij, kotsend bij elke groene sliert die aan je lichaam kleefde, het bad uitrenden. Ouders en klein zusje reden in de Kever naar het dorpsplein, alwaar een gelegenheid was om koffie te drinken. Vader draaide de Kever geroutineerd het parkeerterreintje op en remde net iets te sportief. Dit was teveel gevraagd van de dunne bodem van de Kever. De stoel an moeders kant scheurde faliekant af, een ruim stuk bodemplaat met zich meesleurend zodat je, van binnenuit de Kever, een riant uitzicht op het grind van de parkeerplaats had.
Eén ding was zeker, moeder kon niet met de kleine in de kattenbak van de Kever, dus er moest een andere oplossing worden bedacht. De smid aan het dorpsplein laste een stevig plaat op de bodem van de Kever, waarna hij de rails van de stoel hier weer vakkundig op bevestigde. Hoeveel de reparatiekosten bedroegen, vermeld het verhaal niet, maar ik kan me niet herinneren dat we daarna nog naar enig ander attractiepark of zembad zijn geweest. Of, toch... we zijn nog eens naar Donald Duck gaan kijken! En de Kever? Die heeft, met dank aan de dorpssmid, nog jaren dienst gedaan. Wat we tegenwoordig 'levensgevaarlijk' zouden noemen.......
Florida 2009 lonkt. Wij sluiten de oude doos, richten de blik vooruit en zijn benieuwd wat wij, in de aanloop naar deze vakantie en straks als we vertrokken zijn, voor vermeldenswaardige zaken zullen meemaken. Wij kunnen niet wachten, maar zullen wel moeten! Een schrale troost is dat een heel contingent Florida- en Orlandoforummers de komende dagen vertrekt. Vanuit West-Brabant wensen wij hen een goede reis en een fijn verblijf. Velen van hen hebben beloofd hun belevenissen in een live-verslag vast te leggen. Daar klampen wij ons dus maar aan vast de komende dagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten