Naar de bollen.....

Omdat we uit ervaring weten we dat ons geduld en incasseringsvermogen tijdens de reis vast wel weer eens op de proef gesteld zou kunnen worden, hebben we in de aanloop naar onze Floridavakantie een paar oefeningen gepland. Op 4 mei bezochten wij met Tante en haar medebewoners de Keukenhof. Tante is bijna 92 en woont sinds een jaar of drie met vijf andere hoogbejaarde dames samen in één spiksplintenieuw kleinschalig verzorgingshuis. Gewoonlijk is ze al vergeten waar ze woont voor we met de rolstoel op de hoek van de straat zijn, maar daardoor is de verrassing bij thuiskomst des te groter......

Wij bezoeken Tante maandelijks een uurtje en bewonderen in die tijd het geduld en de liefde van het verzorgend personeel. Zo goed en zo kwaad als het gaat, passen wij ons aan het ritme van Tante en de andere bewoners aan. Dat dit niet eenvoudig is, herinneren wij ons van het vorige tripje aan de Beekse Bergen waar de gorillas, kamelen en leeuwen Tante gestolen konden worden en waar zij uit protest(?) de gehele wandeling slapend in de rolstoel heeft doorgebracht.

De dames arriveerden rond 12:00 uur in de Keukenhof, waar wij, als rolstoelstuwende familieleden, bekenden en vrijwlilligers al stram in de houding stonden. Allen werden door Tante met een brede glimlach en een welgemeend "Hallo lieverd" begroet, zij maakt geen onderscheid. Na de lange rit was het tijd voor een broodje of een krentenbol die door Het Huis werden verstrekt,ook aan de duwers! Tante sloopte het aangeboden broodje ham zorgvuldig uit elkaar, de ham smakelijk oppeuzelend en ondertussen op een kans loerend om zich van de resten brood te ontdoen. Het broodje kaas dat daar op volgde, onderging een gelijke behandeling. Ze sloeg ze de derde gang, een krentenbol, beleefd af. Waarschijnlijk had ze geen zin om de krenten uit het brood te peuteren!

Ze genoot zichtbaar van de bloemenpracht en bleef, voor haar doen, de gehele dag goed bij de les. Het was aandoenlijk om telkens weer te zien hoe de meeste dames elkaar steeds weer hartelijk begroeten wanneer de stoet bij een volgend bed Blauwe Druifjes stilhield. Ook ons viel meerdere malen een jubelend "Hallo Lieverds" ten deel. Tante is niet altijd complimenteus. Als Tante een medebewoonster in het oog kreeg waar ze het niet zo goed mee kon vinden, kregen we behoorlijk last van plaatsvervangende schaamte. "He gat" sprak zij dan, terwijl ze een vies gezicht trok, "dat vind ik toch zo'n akelig mens".

Het werd tijd voor een kopje koffie met het onvermijdelijke gebak. Tante koos voor een chocolade creme gebakje. Fluks pakte ze haar vorkje en prakte tot het gebakje veranderd was in wat mij nog het meest aan een kliekje boerenkool deed denken. Daarna legde ze de vork neer en verorberde het gebakje met de Tien Geboden. Een hele kleuterklas is niet in staat om er in zo'n korte tijd zo'n smeerboel van te maken, maar Tante genoot zichtbaar. Nadat zij de Tien Geboden min of meer had schoongelikt, keken wij aandachtig toe hoe zij het aangeboden papieren zakdoekje bedachtzaam in de koffie doopte om er vervolgens zorgvuldig de laatste restjes chocolade mee van haar handen te vegen. Tante is altijd een kordaat en zelfstandig typje geweest en dat wordt door ons en de verzorgers gerespecteerd. Wil je zo'n dag dus gezellig houden, dan doe je er verstandig aan om haar zoveel mogelijk haar gang te laten gaan.

Een veelghoorde vraag van Tante was "Waar zijn we nou?" en "Waar gaan we nou naar toe?". Ons antwoord was zelden bevredigend, tot ik antwoordde dat we naar de bollen gingen. Onmiddelijk zette Tante het beroemde lied van Louis Davids in. In Het Huis ben ik er inmiddels aan gewend om al mijn valse schaamte opzij te zetten en vrolijk met Tante mee te zingen. Een optreden midden op de Keukenhof is toch andere koek. Nadat wij tijdens de wandeling ook nog "Daar bij die molen", "Kleine Greetje uit de polder" en Vijf ijssies van vijf" hadden gezongen, keek Tante schalks naar de medebewoners, wees op mij en sprak trots de onvergetelijke woorden "Hij is leuk he?"

Aan het eind van de middag bestelden wij, voor zij de verre reis per busje weer moesten aanvaarden, voor de dames een kindermenu. Zelf namen we kibbeling met frites. Wij eten thuis gerust wel eens op schoot, maar verder houden wij ons min of meer aan de bekende tafelmanieren, zoals daar zijn: niet praten, hoesten of niezen met volle mond en het gebruik van het daartoe verstrekte gereedschap zoals vork, mes en lepel en vermijden onsmakelijk gefiezel met eten. Zoals te verwachten viel, trokken de dames zich van deze omgangsvormen niet veel aan.

Het kindermenu bestond uit een klein portie frites, wat kibbeling, een bakje appelmoes, een flesje Fristi en een zakje mayonaise. Op verzoek van Tante openden wij het zakje mayo en maakten er een mooi toefje van op de rand van haar bord. We deden voor hoe je een frietje in de mayo doopt. Tante knikte begrijpend, pakte haar vork en at de mayonaise met smaak op. De verzorgers mikten onderwijl met gezwinde spoed karrenvrachten medicijnen in de appelmoes en Fristi. Als of de dames het zo hadden afgesproken, weigerden ze allemaal prompt deze vrijwillig te consumeren. De begeleiders kregen het verzoek om, met zachte dwang toch vooral te proberen de Fristi en appelmoes op te laten eten. Tante besloot om onverklaarbare reden de appelmoes in de beker Fristi te mikken. Deze combinatie beviel haar zo, dat zij, geheel uit vrije wil, de beker als nog vrijwel leegslobberde. Uiteraard vriendelijk vragend of wij ook niet een slokje bliefden, wat wij beleefd afsloegen...

Hoewel er met onze frites met kibbeling niet mis was, kostte het ons toch moeite om de maaltijd met smaak te nuttigen. De aanblik van de appelmoes die bij sommige dames letterlijk de neus weer uit kwam, alsof er geen Mexicaans varkensvirus bestond. Tijdens de maaltijd werd Tante onrustig. Ze stond steeds op en probeerde zich langs mij te wurmen. Ik informeerde belangstellend of zij soms moest plassen, vastbesloten om daar dan iemand van de professionele verzorging bij in te schakelen. Tante ontkende in alle toonaarden. Ik besloot op te staan en bood Tante mijn arm om een kort wandelingetje door het restaurant te maken. Tante meet 154 centimeter en weegt een kilo of vijftig. Zelf breng ik minstens het dubbele op de weegschaal en staat er 193 cm in mijn paspoort geschreven. Wij vormen dus een koddig stel, al zeg ik het zelf.

Hoe Tante het voor elkaar heeft gekregen, weet ik achteraf nog niet, maar wij belandden samen voor de rij damestoiletten. Ik keek nog radeloos om, maar niemand te zien die hulp kon bieden, ik stond er alleen voor. Hoe nu verder, hoe nu in godsnaam verder? Kordaat stapte Tante het toilet binnen en keek mij verwachtingsvol aan, gewend als ze is om vanaf hier verder geholpen te worden. Maar hoe ver mag je als neef gaan? Hoe hoog mag je de rok van je Tante optillen en hoever laat je de panty over de hoogbejaarde knietjes zakken? Het waren angstige minuten, dat kan ik je wel vertellen, maar uiteindelijk zat Tante op de pot. Ze keek me aan met een blik van " U kunt wel gaan". Ik trok mij schielijk terug.

Als een schildwacht stond ik bij haar voor de deur, zo neutraal mogelijk voor mij uitkijkend en net doend of ik helemaal niet merkte dat de overige bezoekers van het damestoilet mijn aanwezigheid op z'n zachtst gezegd vreemd vonden. "Gaat het, Tante?", informeerde ik belangstellend. Het ophijsen van de broek en de panty had Tante gelukkig nog zelf onder de knie, bleek toen de deur van het toilet zich even later weer langzaam opende. Tante trippelt met kleine stapjes, een beetje op de punt van haar tenen, zoals je peuters hun eerste stapjes ziet doen. Breekbaar en wankel, alsof ze ieder moment kunnen omkukelen. Snel bood ik haar mijn arm, die ze dankbaar accepteerde.

"Zo, nu even de handen wassen", probeerde ik manmoedig. D'r was wat overtuigingskracht voor nodig, maar uiteindelijk werkte Tante mee. Voor het afdrogen hadden we de keuze tussen een handdoekautomaat en een blower. Ik besloot uit praktische overwegingen voor de laatste te kiezen. Ik leidde haar kleine handjes in de warme luchtstroom en deed voor hoe ze deze over elkaar wrijvend droog kon maken . Tante kraaide het uit; "Heerlijk, lieverd, heerlijk, zo lekker warm met je grote handen". Toen één van de andere toiletbezoekers net iets te lang naar het tefereel keek, merkte Tante dit op en maakte mij wederom het mooiste compliment dat een neef van zijn Tante kan krijgen; Ze lachte haar liefste lach en zei weer: "Hij is leuk he?"

........Al zingend "waar je eindeloos geniet, vahan de keleuren die je ziet" voegden wij ons weer bij het gezelschap. "Waar bleven jullie nou?", vroeg mijn vrouw bezorgd. Ik besloot, omdat we nog aan tafel zaten, maar geen antwoord te geven. Tante en ik delen een geheimpje en ik hoef me nooit zorgen te maken dat ze het ooit aan iemand zal vertellenBezorgd dat de trip wellicht wat vermoeiend voor Tante geweest zou zijn, belde ik vandaag nog even naar Het Huis. Tante maakte het prima, maar kon niet aan de telefoon komen want ze waren naar het zwembad..... Ik kan niet nalaten hierbij een foto van Tante te plaatsen. Een baldadige, ondeugende maar vooral lieve, hulpbehoevende oude vrouw van wie we deze week weer wijze levenslessen hebben geleerd zoals dat geduld een schone zaak is en vooral dat je met heel weinig toch heel gelukkig kunt zijn. Leuk is ze, he?