Respect

We stapten in de tram die ons naar parkeerplaats Discover zou brengen. Veel bezoekers wachtten op het vuurwerk dus het is rustig. Normaal, vertrekt de tram stipt op tijd, no matter what. Een meter of vijftien van ons af, midden op de weg, stond een security officer driftig in zijn portofoon te knauwen. Wat er loos was, konden wij niet verstaan, maar het zag er naar uit dat het serious business was. Had Osama Obama te pakken? Of Obama Osama misschien? Al snel kwam er een tweede beveiliger bij, daarna een derde. Nummer drie zette zijn zaklantaarn bij ‘iets donkers’ op de grond. De anderen schenen af en toe van boven af bij. Het donkere ‘iets’ had het formaat van een flinke rugbybal.

De trambegeleider riep om dat we een ogenblikje vertraging hadden. In de verte kwam een vierde persoon aangerend. Hij droeg iets bij zich wat op een gereedschaptas leek. Als dit de bom was, waar die tientallen security officers dagelijks in al die hand- buik-boodschappentassen naar zoeken, dan zouden ze hem toch niet ter plekke naast deze open tram ontmantelen, bedacht ik mij.

De mannen scharrelden wat in de duisternis. In de verte ging het vuurwerk los, wij hoorden de eerste grote knallen en vroegen ons af of en wanneer deze tram de lucht in zou gaan. De spanning was te snijden, wat een attractie. De mannen gingen onverschrokken om ‘het ding’ staan, de tas werd op de grond gezet en behoedzaam ging het kwartet door de knieën. Na korte tijd stonden zij op, drie liepen kaarsrecht met de tas weg, de vierde liep naar de trambegeleider voor een korte briefing.

Deze pakte de microfoon en maakte ons er op attent dat de tram wegens het verwijderen van een reuzenpad op de route, helaas enige vertraging had opgelopen. De pad was gelukkig ongedeerd gebleven bij de reddingsactie. In het land vol Vietnamveteranen, Guantamo Bay gespuis, bankiers die je rippen waar je bijstaat, waar de slachtoffers van Katrina na jaren nog natte voeten hebben, waar verkeersslachtoffers zodra zij bij bewustzijn komen, van de intensive care afstrompelen omdat ze de rekening van het ziekenhuis niet kunnen betalen, in dat land worden padden tenminste nog met respect behandeld. In zo’n land zou ik ook wel willen wonen.