Aan tafel

In de Florida Mall hingen ze vanmiddag weer eens ouderwetsch met de benen buiten. In de winkels zag je vrij veel gevalletjes van “wij kijken nog even verder” maar in de Food Court kon het letterlijk weer niet op. Het was er een drukte van belang, daar in de Food Court en dus altijd weer een onuitputtelijke bron van vermaak, voor wie er oog voor heeft. Dat begint al bij de vreemde Amerikaanse gewoonte om eerst het eten te gaan bestellen, om daarna eens te gaan kijken of er wel een plekje om te zitten is. Vaders met afgeladen trays met steeds kouder wordende burgers, noedels of rijst, tijgeren nerveus in de rondte. Zij kafferen hun kroost en echtgenotes uit, wanneer zij bij het vrijkomen van een tafeltje, net niet kordaat genoeg optreden en er wéér een uitgekookte Europeaan op het zo vurig gewenste plekje gaat zitten.

Wij begonnen de rituele stoelendans en kuierden kalm langs de tafeltjes. Onze antennes onopvallend gericht op stapels gebruikte servetjes, bekers waar de deksels al van af zijn gehaald en bordjes die op elkaar gestapeld zijn. Als de handtas gereed voor vertrek bij moeder op schoot staat, heb je bijna beet. En heb je eenmaal zo’n setje in het snotje, zorg dan dat je onmiddellijk reageert wanneer een van de leden van het gezelschap aanstalten maakt om op te staan. Wij vinden het onder de gegeven omstandigheden helemaal niet ongepast om belangstellend te informeren ‘are you leaving’? Mits je dit maar op een vriendelijke toon en met een glimlach doet, wordt het algemeen geaccepteerd en is men zelfs bereid een beetje gedaan te maken. Het systeem werkte ook vandaag weer feilloos en we voelden werkelijk mee met de moeder die hard op ‘just to late,…. Again…..’ zuchtte toen wij ons op de stoelen zetten, die zij voor haar gezin in gedachten had.

We smikkelden onze lekkere Philly Steak De Luxe met een Combo speciaal ( Coke en frites met gesmolten kaas en bacon) op het gemakje op terwijl we onze ogen en oren goed de kost gaven. Naast ons kwam een tafel vrij. Er nam een gezin plaats. Vader, moeder en twee jongens, één van een jaar of vijf. Hun keuze was op de Subways gevallen. De vijfjarig ontvouwde zijn broodje en controleerde de inhoud. 2 soorten kaas, twee vleeswaren, lettuce, tomato en mayonaise, zo te zien.

Als door een adder gebeten, begon de knul te piepen en schokkende bewegingen te maken. Wij vermoedden dat het broodje niet naar zijn zin was. Stoïcijns haalde de vader de plakjes kalkoen van het broodje en at deze op. De jongen schokte nog wat na., kennelijk was er nog iets niet helemaal naar zijn goesting. De ceremonie herhaalde zich een aantal keren. Nadat de vader de mayonaise zorgvuldig met een servetje van het broodje had geveegd en er alleen nog twee plakjes bleke kaas op lagen, bleek het ventje gelukkig en vrat hij het broodje in een oogwenk op.

Nog vol van de Philly Steak besloten wij vanavond voor een pizzabuffet naar Cici’s te gaan. Wij hadden een coupon en de totale schade voor 2 personen was nog geen 12 dollar, ex tip. Voor dat geld kan je jezelf helemaal klem eten aan 16 soorten pizza’s, macaroni (met tomaat- en kaassaus) 3 soorten salade en 3 soorten koek om de gaatjes op te vullen. Zoals gebruikelijk kan je je coke refillen tot je er bij neervalt. Geen haute cuisine, dat begrijpt een kind. Maar best wel weer een smakelijk en vermakelijk half uurtje.

Bij binnenkomst heette Kimberley ons al luidkeels welkom: “Welcome to Cici’s”. Nou ja, luidkeels, ze was eigenlijk een beetje schor. Sorry, ze was al heel de middag aan het roepen geweest. Om het welkom toch wat warmer te maken, gaf ze een klap op een belletje en uit de keuken klonk het in koor “Welcome to Cici’s”. Kimberley was de gangmaakster van het stel. “Here comes another Pepperoni pizza” jubelde ze terwijl ze het buffet bijvulde. En uit de keuken klonk het als uit één mond “Welcome to Cici’s!”. Ook zongen zij gezellige liedjes uit The American Songbook. Toen we de zaak verlieten, werden we bedankt door de afruimer. “ Thank you very much”. En uit de keuken klonk het hoopvol: “See you tomorrow”.

Toen we buiten kwamen, was het net gestopt met zachtjes regenen. Voor we bij de auto aankwamen, waren we al drijfnat. Misschien wordt het toch eens tijd voor een regenjackje?