Het kwartje viel

Om kwart voor tien trokken wij de deur van het appartement op Cane Island achter ons dicht. Nog één keer het huisvuil en de dozen van de aankopen in de plaatselijke pers gemikt en daar gingen we, met onze tulploze Town & Country Chrysler. Huiswaarts! Nog één keer wachtten wij bij de stoplichten van de 192. Nog één keer reden wij langs de plaastelijke Walmart met de Murphy's benzinepomp en via de 535 en de International drive naar de Sand Lake Road waar we een laatste blik op de Lowe's, de SuperWalmart en de Florida Mall wierpen.

Aan het eind van de Sand Lake Road links af. Nog een klein stukje tolweg naar het vliegveld. Vier muntjes in de aanslag, want we wisten dat we toch nog moesten lammeren. Bij de tolbooth aangekomen, kozen we voor de doorgang waar je met gepast geld moet betalen. Twee auto's voor ons, achter ons sloten ze al weer aan. Geroutineerd en zelfverzekerd mikte ik de gewenste vier kwartjes in de bak. Voorzichtig trok ik al een beetje op, in afwachting van het groene licht. Dat niet kwam....

Ik draaide me half om en kon nog net op het display zien dat de automaat nog op 25 cents wachtte. "Nog een kwartje" commandeerde ik mijn vrouw, die de kas bijhoudt. Zjj overhandigde mij het muntje dat ik nog net geroutineerd, maar iets minder zelfverzekerd , achterwaarts in de bak kon mikken. Achter ons groeide de stoet auto's. Onrustig wachtte ik op het groene licht. Dat niet kwam.....

Tot mijn verbazing gaf het display plotsklaps aan dat het apparaat nu nog op 75 cents wachtte. "Nog drie kwartjes" commandeerde ik het Wisselkantoor /de Bank of America/Mijn Eega. (Svp doorhalen wat niet van toepassing is.) Zij let erg op de kleintjes, maar als het echt nodig is, smijten we met geld hoor. Zonder een krimp te geven, gaf ze mij dus de muntjes die ik moedeloos in de collectebak mikte. Het Hoot'n and toot'n in de rij achter ons sloopte het laatste restje zelfvertrouwen. "Fijn he, computers", kon mijn vrouw, die het niet zo op heeft met de geautomatiseerde maatschappij, niet nalaten te zeggen.

Nadat wij al onze elf muntjes uit de inmiddels opgediepte portemonnees hadden geofferd, stond het stoplicht nog steeds zo rood als Wouter Bos op een verkiezingsbijeenkomst. Mijn vrouw was uitgewisseld. Radeloos keek ik in de rondte, in de hoop dat een medewerker van de tolbooth ons zou komen bevrijden. Zij keken in hun hokjes "Change" echter niet op of om. Achter mij werden al vuisten van nerveuze toeristen, die bang waren om hun vliegtuig te missen, uit het raam opgeheven. Het display gaf aan dat het apparaat nog op 25 cents wachtte. In tegenstelling tot de stoplichten in Almelo, waar volgens Herman Finkers altijd wel beweging in zit, bleef dit stoplicht treiterend op rood staan. "Vandaag is rood", zong Marco in mijn hoofd.

Door rood rijden bij de tolbooth kan je wel eens duur komen te staan. En Alamo rekent wel af hoor, via de deze reis toch al enigszins overbelaste creditcard. Uiteindelijk hebben we toch besloten om onze weg maar te vervolgen. Of deze drieste beslissing nog financiele gevolgen heeft, zullen we dan wel weer merken. Als toerist kan je je het beste maar in de "Change" categorie melden. Dat kwartje is in ieder geval al wel gevallen.......