It ain't over, till it's over

De terugreis verliep aanvankelijk voorspoedig. Op MCO werden wij verzocht een vliegtuig eerder naar Washington te nemen. Beloning: 1 Exit Row Seat en 1 Economy Plus Seat. Door noodweer vertrokken we twee uur later dan gepland uit Washington en moesten we een alternatieve route over de Atlantische Oceaan volgen. Met een grondsnelheid van meer dan 1000 kilometer per uur en de beelden van het verongelukte Air France toestel op ons netvlies, stuiterden we de plas over.

In Washington maakten we kennis met aardige reisgenoten. Twee er van kwamen uit Bulgarije. Wij konden elkaar niet verstaan. Het koppel, van onze leeftijd, sprak geen woord Engels. De derde medereiziger probeerde verwoed overeenkomsten tussen beide talen te vinden. Verder dan het woord "buurman' lukte dat niet, maar dat bleek net voldoende om het echtpaar op hun gemak te stellen. Zij bleven dan ook angstvallig bij ons in de buurt. Wat een beetje inlevingsvermogen, wat vriendelijkheid en gebarentaal niet voor een band kan scheppen. De jongeman van Turkse afkomst bleek in Mexico te werken. en te wonen. Hadden wij dan toch nog een kansje om een dezer dagen hoestend en proestend als een Mexicaanse hond wakker te worden, besmet met het veel besproken virus? Het Bauerbabbelvirus hadden we in ieder geval; en het was leuk om over de cultuurverschillen en de wereldproblemen te praten.

Eenmaal aan boord kozen wij verkeerd. Pasta! De kok was een knoflookliefhebber. Oef, het was wat je noemt een straf bakje.....We hadden misschien beter de chicken kunnen nemen. Wij zaten volgens plan op rij 21, waar ik met mijn 1.93 meter de stoelen voor mij nauwelijks kon aanraken. Eerste klas ruimte dus, zonder de last van toiletgangers en/of hangjongeren bij de nooduitgang. Het Unitedpersoneel, dat overigens zeer vriendelijk en hulpvaardig was, sloeg zijn kampement voor ons op. Ze moesten de zes stoelen die waren gereserveerd, daarvoor wel met hand en tand verdedigen. Het videosysteem in mijn stoel was van het zogenaamde losbladige systeem. Dat wil zeggen dat het scherm van de standaard was losgekomen toen een vorige passagier de opmerking dat het scherm bij de landing moest worden weggeklapt, wat al te letterlijk nam. Hiervoor kreeg ik keurig een voucher die mij, al slapend, extra airmiles zal opleveren. Voor het ontbijt was er geen keuze, nou ja je kon natuurlijk kiezen om het over te slaan. Omdat wij toch wel een beetje trek hadden gekregen, nasten we tegen heug en meug een Broodje Onbekend en een Bekertje Kunstmatige Yoghurt.

Door de late aankomst in Brussel was er geen gate meer beschikbaar. Busje kwam zo, en na een stevige ochtendwandeling over het Landgoed Zaventem gingen wij in de Havanna-bar op zoek naar onze taxichauffeur. Door omstandigheden buiten zijn schuld deed de man er bijna drie uur over om ons naar Roosendaal te sturen, een nieuw record.

Normaal gesproken zou hier het verslag van onze vakantie eindigen. Maar wij zijn nog wel even bezig met de afhandeling van de schade. De de strubbelingen die wij onderweg naar het vliegveld ondervonden, zijn misschien ook nog wel de moeite waard om een stukje over te schrijven....Wat mij betreft zetten we er dus nog geen punt achter en wie belangstelling heeft, kan een verslag van het verdere verloop op dit blog volgen!