Daar gaat 'ie weer.....

En ik had me nog zo voor genomen géén stukjes over het weer te schrijven. “Niet wéér het weer, he”, denk ik als er weer iemand op een van de vakantieforums wil weten welk weer hij in de beoogde vakantieperiode mag verwachten. Neem het weer toch zoals het komt! Pluk de dag en morgen zien we wel weer! In het stukje over wat ons in de natuur toch altijd weer boeit van 14 mei, hebben wij het onheil waarschijnlijk zelf over ons afgeroepen. Ik had natuurlijk nooit af moeten sluiten met de zin: “Na ons de zondvloed”. Hoe kon ik weten dat Pluvius cum suis dat hier allemaal zo letterlijk zouden nemen?

Natuurlijk kennen wij de streken van Moeder Natuur in deze contreien. We lopen lang genoeg mee om te weten dat er in de middag en avond een fikse bui kan vallen. Nooit, maar dan ook nooit hebben wij ons hierdoor uit het veld laten slaan. Blijmoedig sjouwden wij onze plu’s en poncho’s met ons mee en als we sporadisch gedwongen werden om deze te gebruiken, deden we dat met een smile van oor tot oor. We wisten immers zeker dat binnen een uur de damp weer van de weg af zou slaan?

Maar zelfs de vrijwel immer goedgemutste familie Teleton heeft een bepaalde tolerantiegraad. En die is nu bereikt! Wij zijn het beu om permanent nattigheid te voelen. Wat een gezeik! Nergens zien we meer de humor van in, het hoge vochtigheidsgehalte van deze vakantie tot nu toe, beperkt ons relativeringsvermogen. Weg is die fijne, vrolijke Floridavakantieverdraagzaamheid. Vertrokken is de hollandsche humor. D’r is niks meer te lachen. Wij voelen ons net als die Eftelingbezoeker; behoorlijk bescheten. En als we daar iemand verantwoordelijk voor kunnen stellen, dan timmeren we hem vanaf nu gelijk om zijn smoel, als we de kans krijgen en als betrokkene niet te groot is, natuurlijk.

Zoals die beveiligingsbeambte vanmorgen. Bij aankomst in de Universal Studio’s onderwierpen wij ons gedwee aan de tassencontrole. Alle zeven ritsen van de rugzak opengemaakt, de man graaft wat tussen de plu’s en de poncho’s. Hij vindt twee bananen en een flesje water kennelijk geen reden om ons niet door te laten. Wij besluiten daarop de zeven ritsen zorgvuldig weer dicht te ritsen en vervolgen onze weg. Dachten we… De security officer zag ineens dat onze rugzak was voorzien van wieltjes. Volgens de wet van Teleton, dient gemak immers de mens. De wieltjes waren om onverklaarbare reden de oorzaak om ons met klem te verzoeken de tas alsnog open te maken en geheel uit te pakken. Een hele preek, new regulations, en tassen op wieltjes waren voortaan verboden. Voor deze ene keer wilde hij het wel door de vingers zien. Kijk, staan er gedurende je vakantie zeven zonnen aan de hemel, dan accepteer je dat allemaal. Maar wanneer er voortdurend dreigende donderwolken aan het firmament hangen, zou je zo’n vent beide ogen toch even dicht willen timmeren, zodat ‘ie voorlopig helemaal niks meer ziet, ook niet door zijn vingers.

Wij probeerden de eerste bui van deze dag te ontlopen en kozen voor Shrek. Leek het nu zo, of hadden ze de natte niezen in deze film, gewoon om ons te treiteren, extra heftig gemaakt? Hoorden we Shrek alleen maar natte winden laten, of kon je ze nu ook werkelijk ruiken of, erger nog voelen? Bij het verlaten van de show trokken wij de plu’s aan en staken we de poncho’s op. De aansluitende show van de Blues Brothers was afgelast wegen inclement weather….Als iets slecht voor mij humeur is, is dat het wel. R.e.s.p.e.c.t., I’m a soul man!

Op het pleintje achter Hollywood Boulevard vonden we wat overdekte bankjes. We wilden wel wachten, want je denkt toch niet dat we ons door een paar spettertjes lieten kisten? Als zoon van een doorgewinterde Haagse Bukshagroker*) erger ik me normaal gesproken niet zo aan een beetje sigarettenrook. Maar het stel dat het verdomde om in de ‘designated smokersarea’ plaats te nemen, kon rekenen op een paar dodelijk blikken toen de wind hun afvoergassen precies onder mijn poncho blies. Per slot van rekening is de rook en de stank die zij veroorzaken, ook dodelijk, nietwaar? Oog om oog, tand om tand….! Niks geen andere wang toekeren, gelijk lik op stuk! Normaal ben ik tolerant genoeg om te kunnen begrijpen dat het lastig roken wordt, als er een inch regen in een uurtje precies op de onoverdekte designated smokers valt. Maar vandaag kende ik geen genade!

Vanavond tartten wij, na een heerlijk diner bij onze vrienden van Cracker Barrel, de weergoden weer. De pikdonkere wolken in de verte hingen dan wel zo’n beetje boven Seaworld, maar we voelden ons goed en wilden wel weer eens naar Shamu Rocks. Bij aankomst in Seaworld leek het er even op dat dit onze avond zou worden. Golden Earring’s Radar Love schalde door de luidsprekers. Heerlijk om te horen, altijd weer! Neerlands trots en een lichtpuntje in barry tijden!

We negeerden de bliksemflitsen eerst nog, maar na een enorme inslag op gevoelsafstand trokken wij ons toch schielijk terug in onze Chrysler Town and Country. Niet dat deze onder deze barre weersomstandigheden een veilig gevoel geeft, integendeel. Hij gaat als een natte dweil door de plassen. Bij dit weer lijkt alleen een Hummer geschikt, maar zelfs die gelegenheid hebben wij voor een paar centen voorbij laten gaan…

De laatste die ik vandaag eens een flink pak op z'n sodemieter zou willen geven, is de voetganger die op de onverlichte State Road 535 in de stromende regen nog net even dacht over te kunnen wippen, terwijl ik met een gangetje van 40 miles aan kwam glibberen. Door alle agitatie van vandaag stond ik stijf van de adrenaline, waardoor de reactie adekwaat was en wij de man op een haar na misten. Een hartgrondig “Klootjavaan” kon ik helaas niet meer onderdrukken. Het had erger gekund!

Je moet er niet aan denken wat er was gebeurd als je een fractie van een seconde later reageert. Dan was onze vakantie pas echt in het water gevallen. En die van de voetganger helemaal! Ineens is zo’n buitje van een paar weken dan niet meer belangrijk. Pluk de dag, daar gaat het om. Het leven is maar kort, geniet er van. Het regent nooit de hele dag, na regen komt zonneschijn en iedere wolk heeft een gouden randje…..

*) Wanneer er lezers zijn, die het fenomeen bukshag nog eens uitgelegd willen hebben, hoor ik dat wel!