Geld moet rollen

Omdat de regering ons vertelt dat geld moet rollen, zijn we vandaag maar weer eens op strooptocht geweest. We zijn eerst binnendoor richting Altamonte gereden. Hoofdwegen gemeden en, geheel volgens verwachting, onderweg niets bijzonders gezien dan stoplichten en industrieterreintjes. Op de parkeerplaats bij de ingang van JC Penney's stonden maar een paar auto’s. Wij stapten binnen op de afdeling damesconfectie en het was alsof we in een akelige droom terecht kwamen. Geen hond, geen kip, geen kat. Het was totaal uitgestorven. De rekken met kleding waren onberispelijk, het kassa-eiland brandschoon. De honderden T-shirts op de tafels waren met militaire precisie (mariniers waarschijnlijk...) opgevouwen. De borden met NU 60 % korting hingen zinloos aan het plafond en spiegelden in de glimmende vloer.

Voorzichtig liepen we door, alsof we ieder moment betrapt konden worden. Door een bewaker met een gemene hond, die je onverwacht op je schouder zou tikken en met een akelige stem en stinkende adem zou vragen: ” What the $^&&% are you doing here?” We schuifelden ongemakkelijk door het warenhuis, richting Mall. Bij de uitgang kwamen we de eerste twee levende zielen tegen. Zo te zien was het de locale Mr. Peacock die met Mrs Slocomb stond te overleggen. Ze sprongen onmiddellijk in de houding om naar onze gemoedstoestand te informeren. “Good afternoon and how are you today…” “We’re fine, thank you” fluisterden wij, om de stemming niet te bederven. We moesten per slot van rekening nog eens door dit spookhuis om bij onze auto te geraken……

Wij hadden de Altamonte Mall nog nooit bezocht. Hij is niet zo groot, maar prachtig. Alle bekende winkels zijn er, ook het secreet Victoria. Maar wat een dooie boel. In de Barnes & Nobles winkel troffen we een paar dommelende bejaarden die hier de wekelijkse tijdschriften doornamen. Zelfs in de foodcourt, waar je in menig Mall toch, zeker tijdens de lunchpauze, smerige trucs uit moet halen om een stoel te bemachtigen, was het doodstil. We bedankten de wat oudere man met de latex hanschoenen beleefd voor de Bourbon chicken op een prikkertje die hij ons aanbod. Niet omdat het er niet lekker uitzag, maar omdat wij het bij nader inzien toch onsmakelijk vonden dat hij, met die zelfde latexhand, nog net zijn zakdoek wegmoffelde toen wij aan kwamen lopen.

Wij hadden ons een zalige Sonja Subway (met only 6 grams fat …..or less!) beloofd. Als je later de kleine lettertjes op je servetje leest, kom je er achter dat dit alleen mogelijk is, als je het broodje zonder beleg in laat pakken, maar dat terzijde. Wij wilden de attractie van de volgeladen footlong niet missen. Altijd weer spannend hoe de medewerker het broodje weet vol te tassen. Als de kaas en de kip verdeeld zijn en het broodje even in de oven heeft gelegen, is de klant aan zet om een persoonlijke touch aan het broodje te geven. Wij willen graag van nhet hele varken, dus sporen we de medewerker aan: “Some more tomatoes, please. Yes and some cucumber and lettuce too. Peppers, of course! Onions, yes please……” Wij zijn van de schijnheilige Sonja gezonden dus we zullen een broodje gezond eten ook! Net als Sonja even niet oplet, laten we stiekem ook nog wat extra mayonaise op het toch al overvolle broodje spuiten. “Pepper and salt please”, commanderen wij de medewerker, want dat leer je hier wel hè. Op je strepen staan….! En om het geheel compleet te maken, laten we er nog wat olie en azijn op sprenkelen. Vroeger dachten wij dat het broodje zo wel niet te naggelen zou zijn, maar het tegendeel blijkt altijd weer waar.

De rest van de Mall bleek ook uitgestorven. Wat zouden wij deze steriele retailfabriek waar ze zo ver van het ouderwetsche marktkoopmanprincipe van rotzooi en reuring in de tent zijn afgedwaald, een heerlijke rommelige V&D gunnen. Met immer piepende beveiligingspoortjes en onhandige omroepsters die je, bij wijze van practical joke je zoekgeraakte familielid om kan laten roepen als je daar vriendelijk om vraagt. Picture this:

“Attentie, in ons warenhuis bevindt zich waarschijnlijk de heer P. Nisse. De heer P. Nisse wordt verzocht zich te vervoegen bij de toiletten op de eerste etage, waar zijn zwager op hem wacht……...”

Een C&A met de klantenservice lekker ver op de hoogste verdieping verstopt, en niet zoals hier ‘convenient’ bij de hoofdingang. Of een lekkere gekke Bijenkorf die we normaal alle Dolle Dwaze Dagen vervloekt hebben omdat ze je uren in de rij laten staan en het artikel net uitverkocht is als jij aan de beurt bent. Of een Blokker met zo’n uitdragerij aan speelgoed, klerenhangertjes, ragebollen en toiletmatjes voor de deur, die je de lust om de winkel binnen te stappen ontnemen. En een Actionwinkel misschien,met een bezetting van louter stagiares die met de moed der wanhoop proberen orde in de onbeschrijflijke chaos te scheppen. En een Kruitvat of Trekpleister natuurlijk, waar je met een polsstok over de troep moet springen als je per ongeluk een artikel uit de folder wilt, dat ze natuurlijk helemaal achter in de winkel hebben verstopt.

Toen we de Mall verlieten, vonden we de pikdonkere wolken die zich er inmiddels boven hadden verzameld, symbolisch. We zetten, tussen de middagbuien door, koers naar de Prime Outlets, die vandaag een stuk gemakkelijker te bereiken bleken. Omdat hier de zon volop scheen, hebben we de creditcard eens flink door de gleuf getrokken. Geld moet rollen, ook al komt de afrekening pas eind volgende maand.