De Hot Tub

Ik weet niet meer of ik het al eens heb verteld, maar bij ons, thuis, in het plantsoen staat een gemeenschappelijke Wip Kip. Niet dat wij er veel gebruik van maken, maar hij fleurt de buurt wel op. Hier, op Cane Island, hebben we een gemeenschappelijke Hot Tub. De verleiding om daar gebruik van te maken is vele malen groter en daarom trokken wij vanmiddag de stoute schoenen uit.

Wij controleerden nauwgezet of de omgeving proper was, of de Tub geen vieze randjes had en of er geen losgeraakte pleistertjes of gaasjes in dreven. Op het oog zag het er prima uit en tijd voor een bacteriologisch onderzoek was er niet. Wij boften want we waren de enige gebruikers. Niet dat dit enige garantie op een zuiver bad geeft, maar het is een begin. Hoewel pas fris gewassen, douchten wij ons door manmoedig aan het touwtje te trekken en maar te hopen dat er geen steenkoude plens water uit de megadouchekop over ons zou komen. Het viel alleszins mee.

We zetten de timer en lieten ons behoedzaam in het kolkende water zakken. Nee mevrouw, er staat kolkende en geen kokende…we zijn niet gek! Nadat ook de edele delen aan het temperatuursverschil waren gewend, leunden wij tevreden achterover en genoten wij van deze luxe.

Mijn gedachten dwaalden af naar die eerste keer dat wij in Liki Tiki Village, kennismaakten met het fenomeen Hot Tub. In de tub zat al een aardige Amerikaan, zoals altijd verlegen om een praatje. Via ‘where are you from” en “what do you do for a living” kwamen wij op het onderwerp “health”. En dat hadden we beter niet kunnen doen. De man vertelde dat “the old leg” toch wel voor” problems” zorgde. En er volgde een nauwkeurige verhandeling over de “treatment” van eczeem, met alle bijbehorende zalfjes, lotions, bandages (nee mevrouw, geen bondages maar bandages). Hoewel de medische termen in de Engelse taal ons gelukkig niet allemaal bekend voorkwamen, kregen we toch de lichte neiging om het bad kokhalzend te verlaten toen de man het bewuste been boven water tilde. Het trauma dat we toen opliepen, belette ons jarenlang om onbevangen van de geneugten van de Hot Tub te genieten.

Net op het moment dat wij ons af begonnen te vragen, of de raapjes nu toch zo langzamerhand niet gaar waren, de aardappeltjes niet eens afgegoten moesten worden of de eieren aan het schrikken gemaakt moesten worden,kwam er een man aangeslenterd. Wij wisselden een snelle blik. Op wat bovenmatig borsthaar zag hij er, van een afstandje, niet onfris uit. Rustig blijven, alleen kalmte kan u redden en paniek is erger dan brand!

De man stopte aan de rand van de poel en informeerde vriendelijk of het lekker was. “Opgepast” flitste het door ons hoofd, “Amerikaan, zit om praatje verlegen.” Wij knikten bevestigend en zagen nog net op tijd een lelijke kalknagel op de grote teen van zijn rechtervoet. Als één man stonden wij op. “Sorry, time to go……” zeiden we zo spontaan en natuurlijk mogelijk.

Zonder een spoor van twijfel trokken wij aan het touwtje van de douche, in het volste vertrouwen dat er altijd lauw water uit de kraan zou komen om ons af te spoelen. Dank zij die heerlijke grote douchekop kregen wij deze keer een grote plens steenkoud water over ons heen. Je bent je leven niet zeker, hier in Amerika.