Topless, tubeless, ruthless

In Blizzard Beach vermaken wij ons altijd prima. Om te beginnen voel ik me als een jonge god, als je al die zwaargewichten door het park ziet lopen. Daarnaast is er ook veel moois te zien, vermits je er oog voor hebt. Vanwege een moeilijke rug slaan we sommige attracties, waarbij er maar een klein kansje is om een kwetsbaar tussenwerveltje ietsiepietsie te laten verschuiven, maar over.

Ik heb dus geen atletische bouw, zeg ik maar voorzichtig. Waar ik wel uitgesproken handig in ben, al zeg ik het zelf, is het zonder al te malle fratsen in een tube stappen, om vervolgens de Lazy River af te zakken. Hoe moeilijk kan het zijn, maar veel tubevaarders hebben geen idee hoe ze hun achterwerk boven dat grote ronde gat moeten krijgen om dit vervolgens op te vullen met bibs, om maximaal gebruik te maken van het drijfvermogen van de tube. Sommigen tillen de tube over hun hoofd, maar dan zit je er nog niet in. Zij staan dan een beetje hulpeloos in de rondte te kijken. Anderen wippen een beetje op en neer, maken vervolgens een reuzenjump achterwaarts, in de hoop zo midden in de tube terecht te komen. De kans blijkt gering. Meestal heeft de engineer van de Lazy River juist in de buurt van de landingsplaats een kleine stroomversnelling geconstrueerd, waardoor de tube er zonder de aspirant tubevaarder vandoor gaat en deze met een grote plons in de plomp belandt.

Dit is ook een kritiek moment voor bikinimeisjes. Op deze plaatsen wil of het boven- of het onderstukje wel eens door de druk van het water een geheel eigen leven gaan leiden. Ook de bandjes van de stevige badpakken van fors geschapen dames, krijgen het hier zwaar te verduren. Niet zelden zie je een vertwijfelde vrouw tube- en topless in de Lazy River staan. Je begrijpt dat ik mij, juist vanwege de hoge amusementswaarde, graag in deze attractie bevind.

Het geeft een goed inzicht in de familieverhoudingen als vader en de kinderen tijdig uit de tube gewipt zijn, maar moeder hulpeloos doordobbert. Zij roept dan dat ze verwacht bij de volgende landing door de familie van een wisse verdrinkings- of verbrandingsdood gered te worden. Sommige moeders zijn zo wel eens na drie dagen verteerd door de brandende zon en uitgedroogd van de dorst, uit de Lazy River gedregd. Zij hebben het er dan ook naar gemaakt, neem ik aan.

Voordeel van de Lazy River is dat er altijd wel een tube te krijgen is. In het golfslagbad is dat wel anders. Hoewel het bad nokkie nokkie met driftig deinende tubes zit, is het bijzonder lastig om zo’n tube op legale wijze te bemachtigen. Slimmeriken die een tube uit de Lazy River proberen mee te smokkelen, komen van een koude kermis thuis. De security guards pikken je er onmiddellijk uit. De meeste tubes in het golfslagbad worden bezeten door kids. Slechts zeer zelden lukt het een volwassene om er één te bemachtigen. Bejaarden zijn kansloos. Meestal zie je hen een beetje doelloos langs de waterlijn slenteren in de hoop dat er een tube aanspoelt. Soms gebeurt dat wel, maar dan is ‘t ie lek….

Zelf heb ik een slinkse methode ontwikkeld om toch ook aan deze attractie deel te kunnen nemen. De kleine waterratjes bevinden zich meestal in het diepste gedeelte van het bad waar zij niet goed kunnen staan. IK wel! Omdat het gedobber in de tubes hen al snel gaat vervelen, laten zij zich soms achterwaarts door de tube zakken om even later, als een bijziende zeehond, weer door het gat op te duiken. In de regel kijken ze er zeer triomfantelijk bij! Ik wacht geduldig tot er ééntje door de tube zakt. Op het moment dat hij of zij onder water verdwijnt, grijp ik bliksemsnel de tube, duw de voorzijde door middel van de handvaten met kracht onder water, neem plaats in het gat en trek een gezicht alsof ik daar al uren ronddobber……

Wanneer ik ben uitgedeind, laat ik mij langzaam naar de wallenkant afdrijven. Meestal staat daar wel een hopeloze bejaarde te verschroeien, loerend op een kans eindelijk een tube te bemachtigen. Beleefd overhandig ik de meest kansloze sukkelaar de tube en wens hem of haar behouden vaart. Je ziet ze denken: “Wat een keurige jongeman” en ik laat het maar zo.