Light my fire

De man blijkt 63 jaar oud te zijn. 40 jaar geleden vond ik zijn muziek al prachtig, maar altijd was er dat ‘sorry’ gevoel door zijn breekbare optreden, het kenmerkende ritme van zijn romp en het schijnaar ongecontroleerde schudden van zijn hoofd, dat we van Stevie Wonder en Ray Charles ook wel kennen. Deze mannen hadden tijdens hun optreden ten minste nog houvast aan hun instrument. José Feliciano heeft alleen zijn gitaar om zich aan vast te houden als hij wankel op zijn kruk zit. De vreemde grimas die hij trekt als hij lacht, maakt de man niet echt aantrekkelijk om naar te kijken. Toch was José, in ‘onze’ tijd een artiest met aanzien, een beetje vergelijkbaar met wat Ricky Martin voor de huidige generatie is. Romantische latino liedjes zijn van alle tijden. OK, José kon natuurlijk niet dansen en hij zag er toen ook al niet uit, maar Ricky speelt weer geen gitaar…, dat dan weer niet!

Zijn entree 'on stage' in Epcot is ronduit “embarrassing”. Aan de arm van zijn percussionist schuifelt José naar zijn kruk. Het lijkt een eeuwigheid te duren. Eén hand op de schouder van zijn begeleider, met de andere ongecontroleerd zwaaiend, probeert hij zijn evenwicht te bewaren. De zwarte broek slobbert langs zijn ongetijfeld dunne benen. Om te verhullen dat hij geen kont meer heeft, draagt hij zijn shirt uit de broek. Hij oogt klein, oud en kwetsbaar. Als het niet zo droevige vertoning was, zou het een potsierlijke indruk maken. Het publiek applaudisseert, maar zou eigenlijk liever muisstil willen zijn. Ik voel mij een voyeur en denk aan een van de laatste verschijningen van Prins Claus in het openbaar. Ik zie een zelfde, bevende hand. Wat moet dit worden?

Onbeholpen klimt José op zijn kruk. Hij krijgt zijn gitaar aangereikt en pakt hem aan, onhandig, alsof hij het instrument voor het eerst van zijn leven aanraakt. Hij neemt dan uitgebreid de tijd om het publiek, zijn trouwe fans en zijn familie welkom te heten en te bedanken voor hun aanwezigheid. Hoewel de gitaar vlak voor de voorstelling nog even achter de coulissen was geweest om hem te stemmen, brengt José de snaren nog maar eens op de juist spanning. Hij schraapt zijn keel, zijn bovenlichaam zet zich in beweging. Het is zijn handelsmerk geworden. José telt af.

Je hoort onmiddellijk dat hij nog prima bij stem is. Hij begint relaxed met “In my life” een nummer van het album Rubber Soul van The Beatles uit 1965. Van José is bekend dat hij bekend is van covers. Maar hij geeft de nummers die hij zingt, zo’n eigen stijl en karakter mee, dat dit geen enkel probleem vormt. Hij heeft een aparte stem, nog steeds loepzuiver. Meestal zingt hij met strakke stem, zonder vibrato. (Of vibrator, zoals sommigen ook wel zeggen, maar die hebben dan weer verstand van andere zaken.....)

Tweede nummer: Billy Jean van Michael Jackson. Er zijn heel veel ‘beste gitaristen’ van de wereld maar wat José speelt, is werkelijk ongelooflijk. Hij haalt meer bas, ritme en beat uit één gitaar dan het complete Rosenberg Trio uit drie exemplaren. En dat zijn toch geen kleine jongens. José babbelt zijn liedjes aan elkaar. Grapjes makend over zijn blindheid (Good to see you all…..en dan durven wachten he, tot er eentje lacht en de rest besmuikt volgt). Hij heeft er, na al die jaren nog steeds plezier in. Of hij speelt geweldig goed toneel..... Charmant gebruik makend van zijn latino accent, windt hij het publiek om zijn vinger. Tijd om de familie Feliciano in het zonnetje te zetten.

Twee iets te dikke puberjongetjes sluipen het podium op. Het zijn de zonen van Felciano die in niets op hun vader lijken. Niks geen leuke latino loverboys, zo zouden zo maar uit Honselersdijk kunnen komen. Pa Feliciano rockt “Born to be Wild” in een Latino/Heavy metal mix. De elektrische gitaar jammert, klaagt en huilt zoals Jimmy Hendrix het in zijn beste jaren deed. De boys staan er bij en kijken er naar terwijl ze een beetje op hun gitaar klooien. Bij Idols zou het hun laatste optreden zijn geweest, maar de oude Feliciano zelf geeft wel even zijn visitekaartje af met dank aan de toetsenist die het orgel laat gieren. Get your motor running….

Terug naar de akoestische gitaar. Door de warmte en de vochtigheid raakt zo’n instrument kennelijk snel ontstemd. José heeft een absoluut gehoor en raakt zelf een beetje ontstemd; “er zijn al genoeg gitaristen die ‘outta tune’ spelen”, grimast hij. Hij stemt overigens tijdens het spelen gewoon door. Ik heb meer verstand van verzekeringen, maar dit schijnt ook een prestatie te zijn, zeker voor een blinde. Tijd voor het laatste nummer van deze ‘gig: Light my fire.

Het publiek bestaat uit louter vijftigers. Deze generatie onderscheidt zich door zich niet te onderscheiden. Liepen we niet ooit allemaal in de zelfde stinkende Afghanistanjas met dezelfde stinkende joint in ons hoofd ons stinkende best te doen om ons van vorige generaties te onderscheiden? De joint in ons hoofd is vervangen door de Nokia aan en de Kodak voor ons hoofd. Ons haar is meestal gemillimeterd, sommigen droegen zelfs een kek toepetje. Je ziet het niet, maar je weet het toch, wij vormen, met al onze mooie idealen van toen, gewoon de ingredienten van de eenheidsworst die wij "Maatschappij" noemen. Alleen José draagt zijn haar nog tot op de schouders, jammer dat het peper en zoutkleurig is geworden.

De meesten van ons droegen een zelfkleurende zonnebril, maar je zag ook opvallend veel van die leuke opklapbrillen, een ander kenmerk van onze generatie. Een zonnebril, altijd goed als de Fishermans Friend je te sterk wordt! Vol van verlangen zag je ze tegen hun meisjes van weleer aanschurken; terwijl de opwindende en tegelijk morbide tekst van Jim Morrison hen ineens weer te binnenschoot. Ik genoot van al het moois om me heen. Peace man!!

Er lijkt slechts één verschil met de zestiger jaren. Wachtte ons vroeger het fietsenschuurtje om de nacht in vuur en vlam te zetten, wij hebben het nu toch maar mooi tot een kingsize bed op Cane Island geschopt!

The time to hesitate is through
No time to wallow in the mire
Try now we can only lose
And our love become a funeral pyre
Come on baby, light my fire
Come on baby, light my fire
Try to set the night on fire, yeah