De kleine heeft genoten…..

Seaworld is een leuk park. Sinds ze de gratis sampling van Budweiser hebben opgeheven, ietsje minder leuk,maar de komst van de Manta maakt weer een hoop goed.

We sloten ons bezoek vandaag af met de orca-show ‘Believe’. Voorafgaand aan de show werd aandacht gevraagd voor de mannen en vrouwen in uniform, die zo’n belangrijk werk voor de maatschappij doen. Hen wordt verzocht op te staan om een warm en klaterend applaus in ontvangst te nemen. Persoonlijk ben ik ook erg dankbaar voor het werk dat al die postbodes, verpleegsters, conducteurs en vuilophalers in uniform doen .Geheel terecht vraagt Seaworld hier aandacht voor een groep mensen die het niet gemakkelijk hebben in de maatschappij .Nooit eens gewoon in je jeans naar je werk of in een lekker rokje. Een capribroek is al helemaal uitgesloten! Nooit een t-shirt en geen korte box, maar altijd in een uniform, misschien wel met pet of erger nog, een muts! Hulde voor dit sympathieke gebaar van Seaworld!

Voor ons zat een klein schattig meisje. Ze was, schat ik, nog geen één jaar oud en werd vergezeld door een jonge oma of een oude moeder, die haar, terwijl ze druk doende was met foto’s nemen, probeerde op schoot in bedwang te houden. Dit was een onmogelijke opgave want de kleine kronkelde net zo lang tot zij achterstevoren, dus met haar rug naar de show, stond. De kleine keek mij zo lang en doordringend aan, dat ik er bijna ongemakkelijk van werd. Zou zij 18 jaar ouder geweest zijn, dan zou mijn hand onopvallend de weg naar de rits gevonden hebben. De man’s grootste angst is immers dat hij unzipped door een pretpark loopt te banjeren. Mijn polo viel keurig over mijn buik tot onder mijn broekriem. Zelfs als dit niet het geval zou zijn, dan nog steek ik persoonlijk mijn hand in het vuur voor een pluisloze navel. Dus wilde mij maar niet te binnenschieten wat er voor de kleine meid zo aantrekkelijk zou kunnen zijn. Nog even dacht ik dat ik mijn roze oordopjes vergeten was te verwijderen of dat er misschien een restje van het zojuist genuttigde broodje warm vlees tussen de tanden zou zitten.

Plots wist ik het weer; ooit had ik in de Viva gelezen dat kinderen van deze leeftijd alles wat er zich binnen een meter of drie vier van hen vandaan afspeelde, aan het ontdekken waren. Als dat alles was, wilde ik wel even bemoedigend naar de kleine lachen. Zij kraaide terug, als een kikker die zojuist een poel soortgenoten had ontdekt. Af en toe scheen de harde muziek even tot haar door te dringen. Zij lachte haar tandenloze mondje bloot, hief haar handjes ten hemel en maakte dansende bewegingen, mij verleidelijk toelachend. Hadden wij hier te doen met een nieuwe Margot Fonteyn of was zij meer het type Penney de Jager?

De moeder/oma/toezien voogd (svp doorhalen wat niet van toepassing is) probeerde ondertussen krampachtig de aandacht van de kleine meid op de springende orca’s, veertien rijen lager in het Shamustadium te vestigen. Tevergeefs, en als zij de Viva had gelezen had zij geweten dat dit net even iets te veel gevraagd was van de kleine. Steeds weer draaide zij zich naar die vreemde, lachende meneer met dat roodverbrande hoofd onder dat rare petje, achter haar. Soms even het oogcontact verbrekend, maar daarna weer breed lachend en vooral verleidelijk en doordringend kijkend. Kiekeboe is universeel, wij spraken elkaars taal niet, maar we verstonden elkaar!

De voorstelling ‘Believe” duurt ,denk ik, 20 minuten en ik durf gerust te stellen dat de kleine genoten heeft. Ik ook trouwens, al heb ik van de orca’s nauwelijks iets gezien. Maarrrrrrrr, om met Theo Uden Masman te spreken, wij komen terug! Want wij hebben niet voor niets een jaarkaart genomen. Volgende keer zal er wel weer een oud lijk met een te grote zonnehoed voor me zitten.