Excuse me.....

In the old days, toen Seaworld nog voor een belangrijk deel gerund werd door idealistische vrijwilligers van middelbare leeftijd, verzorgden zij ook de seating. Er waren nog geen pré-shows. De vrijwilligers voerden een strak regime. Ze vulden het Shamu Stadium vak voor vak.‘How many? Two? Then you can sit in the front, sir. Enjoy the show m’am!’ Als zij eenmaal een vak met hun touwtje hadden afgesloten, haalde je het echt niet in je hoofd om daar onderdoor te kruipen. Waar tegenwoordig iedereen met een ingegroeide teennagel de voor invaliden gereserveerde plaatsen confiskeert, bleven deze bankjes vroeger, bij gebrek aan invaliden, leeg. Allemaal, dank zij de vrijwilligers!

Op een zeker moment kreeg een vrijwilliger in de gaten dat de bezoekers, in afwachting van de show, wel in waren voor een gebbetje. Onder leiding van deze lolbroek deden we de wave. Niet één keer, niet twee…nee we kregen er maar geen genoeg van. De techniek deed z’n intrede, er kwamen camera’s en steeds grotere schermen. De interactie met het publiek was hilarisch. Wie was er immers ooit op de tv geweest? Niemand toch, en hier kwam je pontificaal in beeld; als je zat te dommelen, in je neus zat te peuteren of ijs aan je oor had. En ze draaiden gezellige plaatjes de we meezongen; Y-M-C-A. It's fun to stay at the y-m-c-a.! Toen kwamen de professionals om de boel voor de show op stelten te zetten. Ze zorgden er tevens voor dat iedereen zich, met minimaal toezicht, toch netjes gedroeg. Nog steeds is de mime speler (als je geluk hebt, krijg je ‘de echte’) het beste deel van de Clyde en Seamore show, hoewel hij zich al lang niet meer bemoeit met de seating. Hij kijkt wel linker uit.

Aanvankelijk verloopt de seating voor de Believe show vandaag soepel en is het nog wel gezellig. De verkopers met hun souvenirs doen moeiteloos goede zaken. Handdoeken, popcorn en lichtgevende zwaarden vinden gretig aftrek. Midden in ‘onze’ rij zat een stel dat wel smak had op twee lichtgevende brillen. Met gebarentaal werd de koop op afstand gesloten. De kopers maakten het “how much” gebaar. De verkoper stak 10 vingers op. De koper beantwoorde het signaal met twee opgestoken vingers. Twee briefjes van 10 dollar gingen van hand tot hand. De twee brillen werden netjes doorgegeven tot ze het stel van bestemming hadden bereikt. Zij waren er verguld mee,dat zag je zo!

Seating is terug naar de manier waarop het ooit ontstond. Je zoekt het maar uit. Hier geldt het recht van de sterkste. En wie niet sterk is moet slim zijn. Zelf maken we graag een beetje werk van het kiezen van onze stekjes. Om te beginnen komen we op tijd, dat scheelt enorm. Als er dan toch mensen voor ons moeten zitten, kiezen we ze zorgvuldig uit. Japanners genieten de voorkeur, gezien hun formaat. Britten zijn wel gezellig, maar hebben de neiging om hun natte poncho over de leuning te hangen, zodat het regenwater precies in jouw kruis druppelt. Wil je nog wat van de show zien, dan ga je natuurlijk nooit achter Deutsche Leute zitten. Dan maar liever achter een Southern Belle met blote schouders en enorme Dolly Partonkrullen.

“Our shows are very polulair and can get very crowded. Come in time” roepen ze in Seaworld om. Dus zie je grote groepen mensen op het allerlaatste moment voor de show arriveren en verbaasd doen, omdat de beste plekjes al bezet zijn. Je ziet ze eerst paniekerig heen en weer lopen. Plots, of ze een gouden ingeving hebben gekregen, schuiven zij op goed geluk een volle rij in. Bepakt en bezakt komen ze voorbij geschuifeld,brillen, petjes en zonnekleppen met hun rugzakken wegvagend.

Meestal heeft een familielid dat nu niet direct gezegend is met een timmermansoog de leiding van het stel. Van een afstand had hij toch echt het gevoel dat de hele familie prima op die vrije plaatsen zou passen. Dichterbij gekomen valt het dan meestal toch tegen. Als je geluk hebt, trekt de karavaan verder, op zoek naar higher grounds. In het ergste geval perst de hele familie van zes of meer forse personen zich toch op die twee vrije plaatsen. "Excuse us, could we squeeze in?" Persoonlijk denk ik dan: “Squeeze in?" Ga jij eerst maar eens een half jaartje Sonja Bakkeren, dan spreken we elkaar wel weer.Maar ja, ’t is vakantie hè en je wilt toch niet dat er door jou een internationaal conflict op de tribunes ontstaat.

Als het recht van de sterkste geldt worden pechvogels die aan het eind zitten, rücksichtslos van de bank afgeschoven. Hobbyfotografen, die zich net comfortabel met telelens en stastief geïnstalleerd hadden met een riant uitzicht op het enorme bassin om de plaat van hun leven te schieten, komen ineens achter een vette cowboy met een enorme Stetson te zitten. Kinderen worden geplet, ouden van dagen vermorzeld. “Thank you, youre so kind” zeggen ze dan, want Amerikanen zijn een wellevend volkje. Flikker op zeg, kom voortaan ook een kwartiertje eerder…..

Enne,excuse me, nieuwe eigenaren va Seaworld, kunnen die veteranen die overal in de wereld “orde op zaken” hebben gesteld, zich hier in Seaworld misschien nuttig maken in plaats van zich te laten bejubelen? Gewoon,als vrijwilliger,om de seating weer in goed banen te leiden?