Kappe nah

Als liefhebber van de Haagse Harry-strips van Marnix Rueb en de verhalen van Harry Jekkers en Koos Meinderts, schrik ik niet van een beetje grof taalgebruik. Wanneer de verwensingen in plat Haags, Amsterdams, Utrechts, Tilburgs, Rotterdams of Zunderts over de tafel vliegen, versta ik het natuurlijk niet letterlijk, maar als je af en toe eens naar een aflevering van de Dorpsdokter kijkt, kan je de meeste ziektes toch wel plaatsen en dat is meestal toch de essentie van een Hollands potje schelden.

Vanmiddag heb ik de snelcursus “tieren in Amerika” gevolgd. Na een heerlijk ritje Soarin'kwamen wij terug in de vertrekhal. Aan de poncho’s zagen we dat het beloofde buitje van vandaag uiteindelijk toch rond een uur of zeven was gevallen. Als door de bliksem getroffen spoedden wij ons naar Sunshine Seasons, het free-flow restaurant van The Land. Vóór de Amerikaanse drenkelingen met hun poncho’s en volle trays radeloos naar een tafeltje kwamen zoeken, moesten we een tafeltje zien te bemachtigen. Missie geslaagd, prima plekje gevonden.

Fluks een Ceasar Salad en een Cuban Sandwich gescoord, colaatje d’r bij (Sorry, Son) en in de rij om te betalen. Viel ook mee, slechts één klant voor mij. Wel weer pech dat zij, na het eerst met 7 verschillende creditcards geprobeerd te hebben, uiteindelijk toch maar cash moest betalen. Ongemakkelijk om zich heen kijkend, 'so sorry about that' mompelend, sprak ze de gedenkwaardige woorden dat de apparatuur wel van slag zou zijn, door het onweer. Ja, mensen, ook dat is de kredietcrisis. Het afrekenen met mijn ene creditcard, verliep gelukkig probleemloos. Aan tafel dus.

Nog maar net gezeten, zagen we drie dames aankomen. In hun kielzog een tierende man. Hij zag er uit als een kruising tussen Berlusconi, Marco Borsato en Baby Shamu. Ze namen het tafeltje naast ons, we konden geen kant meer op. “I wil ffff sue the bastards” tierde hij. “If anyone had cleaned up that mess, then nothing would have happened.” So far so good, we wisten nu dat er 'iets' gebeurd was. Nu er nog achter zien te komen wat precies.

Dit werd al snel duidelijk. De Mama was uitgegleden. De regen had Epcot in één grote glijbaan veranderd en de mensen vielen inderdaad bij bosjes. Geheel volgens de Amerikaanse traditie vond de man dat de basterds van Disney hier fors voor zouden moeten betalen. Voor zo’n glijpartij, die je toch al snel een natte broek met misschien wel een paar vlekken oplevert, kan je toch minstens een paar duizend dollar aan schadevergoeding vragen. Dat de slippartij voor een belangrijk deel veroorzaakt werd door het drijfvermogen van de one dollar flipflops die de Mamma droeg, scheen niet van belang.

De Mama bleef ijzig kalm onder de schelkannonade, oma en dochter hielden zich er, door schade en schande wijs geworden, volledig buiten. Tot vier tafeltjes verder vermeed iedereen onderling oogcontact, bang om in een onbedaarlijke lach te schieten. Met ingehouden adem werd de discussie aangehoord. De vrouw vroeg de man om even tot tien te tellen. Onderwijl verdeelde zij het eten, waarbij opviel dat 'Pop' niets kreeg. De woede van de man richtte zich nu in volle hevigheid op de Mamma. Hij vloekte en tierde waarbij alleen de f-woorden en de bastards mij enigszins bekend voorkwamen.

Het schouwspel werd prachtig ondersteund door de onweersbui zich die zich boven Epcot ontlaadde. Zelden pasten donder en bliksem zich zo perfect aan scenes in een huwelijk aan. De Mamma gooide nog een beetje olie op het vuur door 'Pop' op zijn gedrag tegen de Disney medewerkers aan te spreken. Dat was, op z’n zachts gezegd niet netjes geweest. Het was of de bliksem ter plekke insloeg. De man antwoordde met een serie nieuwe vloeken, die ieder normaal mens definitief het zwijgen zouden opleggen. De Mamma gaf echter geen krimp en sneed kalm het broodje voor haar dochter. Tot tien tafeltjes verder keken de mensen inmiddels ademloos toe.

Plotseling keek de man, naar adem happend, in mijn richting. Net te laat om de blik af te wenden, keek ik hem aan. Oeps dacht ik, nu krijg ik de volle laag en ik versta hem zo slecht…….Eén moment was er plotseling die blik van verstandhouding. Het was nu of nooit.Er werd geen woord gewisseld. Intuïtief maakte ik met mijn hoofd een snelle beweging: Kappe nah!

De hoog opgetrokken schouders van de man ontspanden. Langzaam zocht zijn rug de leuning van zijn stoel. Hij vouwde de armen over elkaar en sloot zich op in zijn eigen, woedende gedachten. De rust was weder gekeerd en wie weet heb ik Disney wel duizenden dollars bespaard.....