Memorial Day

Het is vandaag Memorial Day. Precies 23 jaar geleden zetten wij voor het eerst voet op Amerikaansche bodem. In Seattle om precies te zijn. We wilden naar Vancouver, daar was de Expo ’86 en we zouden dat combineren met familiebezoek. We vlogen met Martinair, die toen nog in goeden doen was. Martin Schröder zelf was aan boord, hij had een afspraak bij Boeing. Natuurlijk vlogen we perfect op tijd en tijdens de reis verliep alles vlekkeloos. Geen tas in het gangpad en altijd schone toiletten. Meneer Schröder (zeker 2 meter lang) voelde zich niet te groot om af en toe een wandelingetje door het vliegtuig te maken en een praatje met zijn klanten aan te knopen.

Omdat de vlucht naar Seattle en de autohuur ter plekke veel voordeliger was dan naar Vancouver vliegen, kozen we voor deze optie. Aansluitend maakten we direct de autorit naar Langley bij Vancouver, waar een oom en tante, die ik al zeker twintig jaar niet meer had gezien, op ons wachtten. We waren jong en onvermoeibaar en stonden stijf van de adrenaline. Naar Amerika en Canada. Dat las je alleen in de boekjes van Kruimeltje en Bulletje en Bonestaak.

Wij hadden een Chevrolet Cavalier gehuurd. Een prima keuze, had oom per blauwe luchtpostbrief laten weten. Van ‘or similar’ hadden we natuurlijk nog nooit gehoord. We waren dan ook stomverbaasd dat ons een Nissan werd toebedeeld. Probleem; de auto was brandnew maar had nog geen kenteken, wel een papier op de achterruit. In mijn beste Engels ging ik vragen hoe ik hier de Amerikaanse grens mee over moest. "We are heading for Canada",sprak ik gewichtig. No problem sir! Ik keek kennelijk wat glazig (9 vlieguren achter de rug en toen vloog je nog in de ochtend) Ze loste het wel anders op. I’m sorry, but then I will have to give you a Rieno. Wij al lang blij, als de auto maar een kenteken had! De Rieno bleek een Renault te zijn. Prima wagentje en je had er veel bekijks mee. Daarna hebben we nooit meer een Frans model hier gezien.

Tegenwoordig hang ik op forums de wijsneus uit over reizen naar de VS maar in die tijd werd ik niet gehinderd door enige kennis. Ik wist wel dat ik een auto met een automatische versnellingsbak kon verwachten Waar de letters P, N,R, D en de cijfers 1 en 2 voor stonden, ik had werkelijk geen idee. Parkeren en neutraal had ik natuurlijk al snel uitgefigureerd. R bleek voor ruckwarts te staan. Nu nog de D (die ik helemaal niet als D herkende, maar meer als een vreemd tekentje). En zo kwam het dat we de eerste dag tussen Seattle en Vancouver in de tweede bergversnelling hebben gereden……..Ook het richtingsgevoel moest nog ontwikkeld worden. Maar na vertrek van het vliegveld, waren we al bij dat we de snelweg met het juiste nummer hadden gevonden. Na een half uurtje rijden ontdekten we dat we richting Portland reden, dit ligt ten zuiden van Seattle……

De vakantie was geweldig. Oom wijdde mij snel in in de verkeersregels. Stop, make a full stop! 4-way stops, 2 way stops, (no) turn on red, het reed heerlijk. Al vond oom (dik in de 70 toen) dat ik wel een beetje te rustig optrok, hetgeen ons nog immer de kreet “step on it’ ontlokt als we uit de parkeergarage in Orlando vertrekken. De Expo was op Disney-leest geschoeid, ook al wisten wij toen nog niet wat dat was. Er reed een monorail tussen de parkeerplaatsen en het tentoonstellingsterrein. Je kon dit terrein ook met watertaxi’s bereiken. Omdat Pappa Bush de tentoonstelling bezocht, maakten we voor het eerst kennis met de security en de tascontroles. We aten er onze eerste Muffin, dronken de reuzenbekers koffie en wasten onze handen met water, zand, zeep en soda. Echt waar!

Tussen de bedrijven door ontdekten we onze eerste shoppingmalls en eenmaal gewend aan de automaat en de verkeersregels, ging het de bergen in. Op naar de Rockies! Ik geloof dat we die vakantie in drie weken tijd vijfduizend kilometer hebben gereden.
En vandaag is het dan op de kop af drieëntwintig jaar geleden dat we verliefd op Amerika zijn geworden. Steeds weer gingen we terug, als het even kon de reis met familiebezoek combinerend, tot oom overleed en tante op 90 jarige leeftijd naar Australië emigreerde. Los Angeles, San Francisco, Las Vegas, Grand Canyon, Grand Teton, Mempis, New Orleans, Atlanta, New York, Yosemite. Maar ook in Canada bezochten we de mooiste plekjes: Edmonton, Vancouver Island, Toronto, Niagara Falls.


Door omstandigheden zitten rondreizen er niet meer in, maar gelukkig hebben we in Florida onze stek gevonden. De parken vervelen ons niet, je kunt nooit genoeg shoppen en het is nog altijd heerlijk om rechtsaf te slaan bij een rood stoplicht, als je daarmee het overig verkeer niet hindert.

En hier zitten we dan, op ‘ons’ balkon op Cane Island. Een verborgen paradijsje, nog wel. Want beneden in de pool verschroeien een paar nieuwe, spierwitte toeristen die nog geen idee hebben hoe hoog de uv straling hier is. Voormalige Turkije toeristen hebben hun handdoeken op de ligstoelen gelegd en zijn vervolgens afgetaaid. De eerste smeerkees heeft zijn vuil beneden in ‘ons’ portiek geflikkerd, te lui om het even naar de verzamelplaats te brengen of te stom om even te lezen hoe het er hier aan toe gaat.

Maak je niet druk, maak je niet druk. Een schildpad draait zijn rondjes in de vijver Nieuwsgierig steekt hij zijn kopje af en toe boven water. De rimpels in het water geven aan dat er een lekker briesje staat, hier op het balkon is het windstil. Love bugs hebben zich niet aan de afspraak gehouden enkomen nu ook hier op het balkon vervelen. Het worden er steeds meer en ze worden brutaler. Ik zal zo de Margriet eens pakken, dat zal ze leren! Zo maar een relaxdag, wat huishoudelijk klusjes, een homemade sandwich. Teleton met zijn laptop op een balkon, ergens in Florida op Memorial Day 2009..