Tony Orlando

De nieuwe HP Mini heeft vandaag de gehele dag lekker achterin de auto gelegen. Kan die thuis tenminste niet gestolen worden…..Nee hoor, gekheid. We hebben een nieuw ritueel en daar hoort die kleine ook bij. Dronken we eerst thuis een lekkere Hollandsche bak pleur voor we vertrokken, nu stoppen we bij de Mac op de 192 omdat het Holiday Inn daar een onwaarschijnlijk sterk, snel en gratis draadloos netwerk heeft die onze Mini feilloos oppikt.

We mogen natuurlijk helemaal niet mopperen op Hotelbeds omdat zij ons per slot van rekening vrijwel onmiddellijk een ander onderkomen hebben bezorgd. Maar dat doen we natuurlijk wel! We mopperen omdat we hier geen internet hebben en we ons leuke uitzicht op de vijver en het zwembad kwijt zijn. Voordeel is dan wel weer dat we het verschrikkelijke geschreeuw van die bronstige kikkers en krekels kwijt zijn……Het appartement is verder zo mogelijk nog nieuwer dan het vorige, met een iets luxere ‘touch’ qua meubilair. En, een extra flat screen in de master bedroom, dus gisteravond in slaap gevallen bij een van die heerlijke muziekspecials die hier tussen elf en twaalf worden uitgezonden. Voor de liefhebbers; het was een live concert van Eric Clapton en Steve Winwood.

Vanmorgen alles heel erg op het gemakje gedaan en, na de koffie bij de Mac eerst naar Animal Kingdom. Rond twaalf uur in een park aankomen, is eigenlijk helemaal niet zo verkeerd hoor. Volop plek in de tram, zo doorlopen bij de veiligheidsboys en -girls en geen rij verkeerd vingerende vakantiegangers bij de entrée. Op naar de safari voor de fast pass. Wachtijd 10 minuten…..In no time zaten we tussen de olifanten en de gnoes op de savanne. Tot onze verbazing zat er rond deze tijd nog best beweging in de dieren, meestal zie je de slapende versie.

Aansluitend het Festival van de Lion King. We zaten bij de giraffen, voor de kenners; het vak van de laatkomers. Wij kennen onze rol in ieder vak, dus we pasten ons moeiteloos aan. Na dat de creepy crawlers van It’s tough to be a bug ons weer eens voor drie nachten de heebeejeebees hebben gegeven, verlieten we AK, op weg naar Epcot.

Het was de laatste dag van de Flower Power Concert series. Tony Orlando trad op. Om eerlijk te zijn, ben ik geen fan. Maar de man is wel een prima entertainer en hij heeft een uitstekende band achter zich. Hij begrijpt natuurlijk zelf ook wel dat je geen avondvullend programma met ‘Tie a yellow ribbon’ kunt vullen. En dat doet’ ie dan ook niet. Ik doe hem tekort als ik zeg dat hij eigenlijk een programma voor bruiloften en partijen brengt, maar het komt daar wel op neer. De onvermijdelijke fans die je bij zijn concerten ziet, passen zich perfect aan het plaatje aan. Schijt aan Sonja dames met een air van: ‘in 1971 strapless, in 2009 nog steeds strapless’ vragen de aandacht van de ster. En, het moet gezegd, ze krijgen die aandacht ook. Tony is een gewone jongen uit New York gebleven. Voor de voorstelling neemt hij uitgebreid de tjd voor een praatje, een foto, een kusje en deelt hij eindeloos handtekeningen uit. Zo te zien geniet hij er zelf nog het meest van. Een soort Frans Bauer dus, maar dan van mijn leeftijd.

We zagen drie verschillende voorstellingen. In principe duren ze twintig minuten maar Tony is niet krenterig. De laatse ‘gig’ duurde ruim drie kwartier. En, het moet gezegd, hij maakt er altijd een feestje van. Niet gek trouwens, als je meer dan twintig jaar op slechts drie hits kunt teren. Hij speelt dan wel het betere bruiloftsrepertoire, maar het is wel van uitstekende kwaliteit. A whole lotta love van Led Zeppelin stond als een huis, Via het repertoire van Chuck Berry, Sam Cooke, Willy Nelson, Neil Diamond, Bob Dylan (hele geinige immitatie van de meester, zoals hij anno 2009 piept, krast en kraait) en de Beatles, komt Tony altijd wel weer bij ‘Tie a yellow Ribbon’ uit. Het is net als bij Sinterklaas, ook al hou je er niet van, niemand haalt het toch in zijn hoofd om niet mee te zingen met ‘Zie ginds komt de stoomboot’? We hadden dus een fijne middag.

Voor ons zaten twee Indonesian sisters waar ik in 1971, toen ze nog echt prachtig blauw-zwart haar van ‘hun eigen’ hadden, waarschijnlijk een moord voor had gedaan, heel enthousiast mee te zingen. Handjes omhoog als Ome Tony het vroeg, klap eens in je handjes, stamp met je voetjes…..De twee mannen van mijn leeftijd, die de zussen zo te zien nog niet zo lang geleden aan de haak hadden geslagen (nee ik was niet jaloers, mijn eigen vrouw heeft haar rode lokken nog immer van moeder nature) stumperden zo’n beetje mee. Net niet in de maat klappend, schuins naar de meisjes kijkend, maar niet achter kunnen blijven natuurlijk, met het oog op ‘later‘. Wij kennen dat nog wel van vroeger, niet waar, mannenbroeders?

Met zicht op het vuurwerk kwam er een eind aan een heerlijke dag, die precies verliep zoals wij onze vakantie hadden voorgesteld. De stemming zit er hier gelukkig dus weer goed in en als er niets verandert, dan zal dat wel zo blijven……